Niewygodne fakty, czyli jak syjonistyczni Żydzi współpracowali z III Rzeszą

,,Im dalej społeczeństwo dryfuje od prawdy, tym bardziej nienawidzi tych, którzy ją głoszą. Prawda jest nową mową nienawiści. Mówienie prawdy w epoce zakłamania jest czynem rewolucyjnym. (…) Należenie do mniejszości, nawet jednoosobowej, nie czyni nikogo szaleńcem. Istnieje prawda i istnieje fałsz, lecz dopóki ktoś upiera się przy prawdzie, nawet wbrew całemu światu, pozostaje normalny. Normalność nie jest kwestią statystyki.’’

George Orwell.

Wątek współpracy Żydów z Hitlerem stanowił od samego początku temat tabu. Natomiast na top liście żydowskiej propagandy zakłamywania historii znajduje się przede wszystkim miejsce poświęcone rzekomym polskim obozom zagłady, kwestii holocaustu, który bardzo często stanowi formę szantażu stosowanego względem innych państw. Na top liście żydowskiej propagandy pojawiają się również informacje gloryfikujące postawę tego narodu w trakcie wojny, przy jednoczesnym opluwaniu innych nacji.

Niestety, ale jest to świadoma manipulacja, która zatacza coraz szersze kręgi na całym świecie w tym szczególnie w naszym kraju. Nie możemy poddawać się propagandzie kłamstwa, dlatego dziś chcemy poświęcić naszą publikację współpracy Żydów z Adolfem Hitlerem. Do tego posłużą nam fragmenty artykułu: Współpraca Żydów z Adolfem Hitlerem i III Rzeszą niemiecką, pisma Minute. Artykuł ten został również opublikowany w listopadzie roku 1997 na łamach tygodnika Nasza Polska.

,,Na dwa miesiące przed mianowaniem Hitlera kanclerzem, egzekutywa Agencji Żydowskiej wyraziła poparcie dla tej inicjatywy. 21 Czerwca 1933 roku, w kilka tygodni po dojściu Hitlera do władzy Zionistische Vereinigung fur Deutschland, prężna organizacja syjonistów niemieckich stała się nieoczekiwaną podporą partii nazistowskiej, wydając oświadczenie:

»Wierzymy, ze to właśnie nowe Niemcy mogą, dzięki swej zdecydowanej woli, rozwiązać problem żydowski, znaleźć rozwiązanie problemu, który w istocie rzeczy powinien być rozwiązany przez wszystkie narody europejskie«Wdzięczność narodu żydowskiego staje się podstawą szczerej przyjaźni z narodem niemieckim wraz z jego realiami narodowymi i rasowymi.’’

Drodzy czytelnicy, dojście Adolfa Hitlera do władzy finansowo wspierali żydzi amerykańscy, którzy na swoich barkach stworzyli i nie jako uformowali tego człowieka. Współpraca, która już na samym początku została zawiązana między żydami a nazistami wywarła tak pozytywny wpływ na Josefa Goebbelsa, że ten nakazał wybicie pamiątkowego medalu.

,,W Niemczech działacze Betaru (prawicowa żydowska organizacja młodzieżowa syjonizmu rewizjonistycznego) odnoszą się z największym uznaniem do reżimu hitlerowskiego. Od 1932 roku kierownictwo ruchu żąda od swych członków, by okazywali nazistom uprzejmość i nigdy nie wypowiadali się w sposób, który mógłby zostać uznany za obelgę wobec narodu niemieckiego, jego instytucji lub panującej ideologii, ponieważ taka postawa spowodowałaby wykluczenie Betaru niemieckiego ze Światowej organizacji syjonistycznej.

Po dojściu Hitlera do władzy członkowie Betaru przez kilka następnych miesięcy paradują w mundurach po ulicach Berlina, są oni praktycznie pod całkowitą ochroną gestapo. W okresie od 1933 do 1939 roku blisko 60 000 Żydów niemieckich, osiedliło się w Palestynie dzięki porozumieniu Haavara.

Światowa Organizacja Syjonistyczna otrzymała również pozwolenie na utworzenie na terytorium Niemiec około czterdziestu ośrodków szkolenia zawodowego i rolniczego dla żydów. Władze nazistowskie udostępniły im gospodarstwa rolne.’’

Współpraca żydów z III Rzeszą rozwijała się od samego początku wzorowo. Obecnie wielu historyków uważa, że takie działanie było celowe i doskonale zaplanowane przez żydów amerykańskich, którzy planowali przeprowadzenie holocaustu posługując się Adolfem Hitlerem, tak, aby na fundamencie ludobójstwa zażądać utworzenia państwa Izrael oraz rozpocząć proces grabieży majątkowej poszczególnych narodów obarczając je współwiną za okropności wyrządzone narodowi żydowskiemu.

„Stosując tą samą broń, jaką obecnie stosują syjoniści przeciwko Polsce i Polakom, zacznijmy głośno na cały świat pisać i mówić o zbrodni Milicji Żydowskiej.” Takim zwrotem zaczyna swoją niebywale zdumiewającą publikację, patriotyczny serwis:justice4Poland. Serwis nie poprzestaje jednak na jakiejś bliżej nieokreślonej idei nawoływania do szerzenia zapomnianej prawdy, lecz idzie o krok dalej i daje przykład. O to, co jeszcze możemy przeczytać:

,,Pierwsze dni września 1939: Milicja Żydowska we wrześniu 1939 roku w Zamościu, po bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, wyłapywała ukrywających się w tym mieście lub okolicach żołnierzy polskich. Rozstrzeliwali ich na miejscu albo przekazywali NKWD.

Gdy bolszewicy prowadzili na rozstrzelanie kolumnę około 2000 polskich jeńców w okolicach Kostopola, jeden z cudem ocalonych tak opisywał ich zachowanie: »Gdy kolumna szła przez miasteczko – miejscowi Żydzi pluli na nas, wyzywali najbardziej plugawymi słowami, rzucali w nas kamieniami«.’’

My z kolei jako jeden Naród Polskiej Ziemi. Naród, którego córki i synowie oddali życie za wolność i suwerenność, uświęcając tę część Europy swoją krwią, nigdy, ale to nigdy nie możemy o tych wydarzeniach zapomnieć, ponieważ zbliżają się trudne czasy, w których w bandycki sposób będzie wymuszać się na Rzeczpospolitej spłaty bliżej nieokreślonych sum pieniędzy, które już dziś sięgają setek miliardów dolarów.

,,»W Zarębach Kościelnych na czele witających stał rabin w stroju odświętnym.« Mówi profesor Krzysztof Jasiewicz. Ponadto całowali wjeżdżające do Wilna czołgi Sowieckie i wiwatując nosili trumnę z napisem »Polska we Lwowie.« Mówmy też o masowej kolaboracji Żydów z gestapo lub NKWD czy udziale w Holocauście, o czym pisali nawet żydowscy pisarze.

Świadkowie tamtych dni: Emanuel Ringelblum, kapłan Chaim Aron czy nawet sam Marek Edelman, jak również tysiące polskich świadków. I my apelujemy:mówmy o tym, czytajmy, udostępniajmy. Nie dajmy obarczyć Polski wszystkimi grzechami tego świata!’’

Czytamy w apelu serwisu: justice4Poland.

Dla wielu osób to wyda się wręcz nienormalne, ale istnieje bardzo realna hipoteza zakładająca, że to żydzi zgotowali tutaj na ziemi piekło innym żydom. I na sam koniec chcemy przypomnieć, że w armii Adolfa Hitlera służyło ponad sto pięćdziesiąt tysięcy żydów, w tym, co najmniej dwudziestu jeden generałów, siedmiu admirałów i jeden feldmarszałek. Wielu spośród tych żołnierzy walczyło niezwykle dzielnie, większość z nich poległo za III Rzeszę Niemiecką.

Źródło: http://globalne-archiwum.pl/ujawniamy-kulisy-wspolpracy-zydow-z-iii-rzesza-a-hitlera-ponad-150000-zydow-walczylo-za-nazistow/?fbclid=IwAR1Wd3IwsfviDqowPTCzTfi6u-4KuuReJrNVsCiWb1lNfDjravXwFwEnbYI

Wywiad z Anthonym C. Suttonem

Wywiad ten pochodzi z 1980 r. Jest w nim mowa o wspieraniu przez bankierów z Wall Street rewolucji bolszewickiej i Hitlera, o tym jak USA bez wiedzy obywateli dozbrajało ZSRR w północnym Wietnamie i o innych ciekawych rzeczach (jak finansowanie Hitlera przez firmy takie jak OSRAM czy General Electric).
Poniżej ten wywiad. Oczywiście cenzura usunęła ten wywiad z polskimi napisami z You Tube. Jest na Bitchute, ale po angielsku.

Prawda o rzekomej agresji Rosji na Gruzję – część 3

Ucieczka z piwnicy była niemożliwa, wpadało się pod kule gruzińskich snajperów – mówią mieszkańcy stolicy Osetii.
Setki ciężko rannych ludzi prosiło o pomoc, szpital był rozwalony bombami.
Kobieta krzyczy „Nawet Niemcy nie ostrzeliwali szpitali, nawet Niemcy nie byli takimi faszystami, ja kobieta wezmę za broń i będę walczyć, proszę bracia pomóżcie nam”

Została otwarta droga dla uchodźców, ale jak tylko zaczęli uciekać z miasta Gruzini otwarli do nich ogień, wyrwać się na północ nie udało prawie nikomu.
Mówi mieszkanka „To co zrobili to było ludobójstwo faszystów, oni naszych chłopców wieszali jak świnie, mordowali nasze dzieci, naszych braci”
Władykaukaz, stolica północnej Osetii, był gotowy przyjąć uchodźców, prawie wszyscy mieli krewnych w Cchinowale, telefony dzwoniły ludzie płacząc opowiadali co się dzieje.
58 armia kaukaska sił Rosji wkroczyła odsuwając Gruzinów od frontu.
Opowiada pracownica piekarni… Córka wyszła z piwnicy ostrożnie zobaczyć co się dzieje przybiegła z radością. Mamo ruscy stoją u nas za drogą.
Zaczęła się regularna walka o miasto. Desant pskowski odsunął Gruzinów zaczęli się wycofywać.
Największą aktywność w pomocy gruzińskiej armii wykazały USA, Turcja, Bułgaria, Czechy.
Operacja przygotowywana wcześniej, przepracowany schemat polityczny. USA dały Gruzji ze dwa lata przed wojną 300 milionów dolarów bezzwrotnego kredytu, a przed samą wojną w Gruzji pojawili się wojskowi INSTRUKTORZY!!!!
Mówi Zaur „tu byli zabici Murzyni, Amerykanie, Ukraińcy,
Był także udział polityków innych państw.
Nikt teraz nie chce mieć krwi na rękach, ale żołnierze w Natowskich mundurach byli tam licznie.
Ostrzał gruzińskiej stolicy trwał, ludzie siedzieli w piwnicach i modlili się o ratunek dla swoich dzieci.
Maja pielęgniarka „zabijali też ciężarne kobiety„……korpus pokoju został jedną wielką mogiłą. Maja przedarła się do Rosjan , uratowała kilku kolegów, nie jadła i nie spała.

Blitzkrieg Saakaszwilego nie udał się, Gruzini zaczęli się wycofywać, dowódcy porzucali sztaby, zostawiając nie tylko broń, ale i mapy natarcia. Wszystkie były przygotowywane długo przed 8 sierpnia.
Kłamstwo, że była to napaść na Gruzję była potrzebne politykom z innych krajów żeby uwiarygodnić swoje zaangażowanie. Ci z gruzińsko zachodniego wojska, którzy zginęli i zostali w Osetii na swoich telefonach filmowali wszystko co robili.
Rannym żołnierzom gruzińskim i reszcie udzielono pomocy medycznej, już nie chwalili swojego prezydenta. Wielu nie rozumiało dlaczego ma walczyć przeciwko mieszkańcom Osetii.
Rosjanie zatrzymywali dywersantów, ale trzymali ich u siebie w obawie przed linczem mieszkańców na nich.
Rosjanie przejęli Cchinwał, udrożnili wodociągi,przywieźli jedzenie i leki i generatory dla szpitali. Wojna skończyła się.
Ludzie zaczęli wychodzić na ulice które pachniały śmiercią.

Mieszkanka „Syn przyjechał do mnie jak to się zaczęło, ale nie doszedł do domu, zabili go Gruzini koło cerkwi”, zostałam sama, po co mi jeszcze chodzić po tej ziemi”

Zginęło tysiące dzieci, kobiet i starców, przypominała Stalingrad, tysiące resztek pocisków na ulicach.
Lekarka „Jakim trzeba być potworem żeby uderzać pociskami po ludziach,jakim trzeba być bez Boga”
To była cyniczna próba unicestwienia narodu, wszędzie były trumny.
Rodzice chowają dzieci , nie ma nic straszniejszego.
Samotny dziadek Zaur pilnuje budowy mogiły swoim bliskim synowi i dwojgu wnucząt. Jedyną radością stał się wnuk Sasza, którego urodziła uratowana synowa.
Rodzą się dzieci także z małżeństwa Gruzina i Osetynki!!!
Rany tej wojny jeszcze krwawią, czczą pamięć tych co zginęli,…. co roku 8 sierpnia.
Ale życie wróciło do Cchinowali.

Prawda o rzekomej agresji Rosji na Gruzję – część 2

Uciekających z miasta ostrzeliwano z czołgów, obrzeża miasta pełne były spalonych samochodów które stały się grobami uciekających z płonącego miasta ludzi..
Straszy Pan „Tu zginęła cała moja rodzina, syn z dziećmi, rozstrzelali ich z czołgów a potem jeszcze przyszła piechota, oblali ich benzyną i podpalili wnuczka 13 i wnuk 15 lat takie piękne były, jeździli po samochodach czołgami”.
Dziadzio w domu układa ich ubrania na łózkach wszystko tak jak było i płacze.

Republika była na granicy katastrofy humanitarnej, nie było niczego ani jedzenia ani leków, ani wody. Ludziom pozostawało siedzenie w piwnicach.
Mówi mieszkanka ” Stawali po drzwiami i uderzali w nie , zamieraliśmy ze strachu”.
W Cchinwali nie było już całego domu, ani szpitala. Ranni leżeli w piwnicy szpitala, tam operowano i ratowano ludzi.
Mówi lekarz „Potem już 9,10,11 siedzieliśmy w piwnicach, jak zaczęli bombardować myśleliśmy że zginiemy pod gruzami, ale Chwała Bogu , On nas ochronił”. Każdy dzień w tej piwnicy wypełnialiśmy swoje obowiązki, chirurdzy, kardiolodzy wszyscy.”

Wszyscy byli w piwnicach, na górze gruzińscy siepacze roznieśli wszystkie oddziały szpitala,chirurgiczny, dziecięcy, położniczy.

Saakaszwili w pierwszych dniach swoich rządów zapragnął wstąpienia Gruzji do NATO. Waszyngton aktywnie wpierał młodych demokratów, finansowo. Z Waszyngtonu do Tbilisi w pierwszych latach przekazano pół miliarda dolarów i sponsorzy nie mieli nic przeciwko temu żeby te pieniądze poszły na uzbrojenie gruzińskiej armii.

Zaur starszy Pan który stracił syna z Rodziną nie wiedział, że ocalała z płonącego samochodu jego synowa, która opiekowała się pracownica piekarni. Kobieta chciała wyjść z piwnicy pod ostrzał żeby ją też Gruzini zabili, nie chciała żyć bez bliskich. Ludzie ją zatrzymali.

W mieście utworzyły się dobrowolne oddziały osetyńskich powstańców, którzy jak mogli starali się powstrzymać gruzińskich morderców. Słabo uzbrojonych i nieprzygotowanych, szli na wozy bojowe gruzińskich najeźdźców z automatami. Nie mogli patrzeć jak rozstrzeliwali ich bliskich. Nie chcieli oddać swojej ziemi zaborcom, ale powstrzymanie gruzińskiej nawały nie było dla nich możliwe. Ginęli dziesiątkami.Brakowało im amunicji i broni, niektórzy z granatem rzucali się pod gruzińskie czołgi.Za broń chwytały dzieci.

Do Gruzji zjechali z zachodu psychologowie i socjologowie dziennikarze w celu przygotowania przekazu dla świata o wydarzeniach z Osetii. zaczęto pokazywać w zachodnich telewizjach rozwalone miasta Osetii po tytułem „Rosja bombarduje Gruzję”.
Sakaaszwili przekonywał partnerów z zachodu ze jest bombardowany przez Rosję,

Rosyjska armia zaczęła wyzwalać Osetię, więc Gruzini równali wszystko z ziemią wycofując się, bombardowali wszystkim z powietrza i z ziemi.
Gruzini meldowali miasto prawie zrównane z ziemią, zaduszone.
Po wojnie będzie jasne, że te 120 minut było wojna przeciwko ludności cywilnej, w dwa dni ginęły ponad 2 tysiące ludzi. Cmentarze Cchinwala powiększyły się dwukrotnie. Bliscy chowali swoich zmarłych w czym się dało.
Powoli zaczęła gruzińskich okupantów powstrzymywać na obrzeżach miasta rosyjska armia.
Osetyńcy zaczęli wychodzić z piwnic.
Ranne dzieci przewieziono we Władykaukaz pod opiekę rosyjskich wojskowych lekarzy.
Gruzini zaczęli się wycofywać zostawiając po sobie karty rozkazów ataków i celów dla bombardowania. Były przygotowane przed 8 sierpnia, a poborowi nie wiedzieli co będą robić w Osetii.

Prawda o rzekomej rosyjskiej agresji na Gruzję – część 1

Poniżej zapis tłumaczenia z filmu dokumentalnego pt. „120 minut wojny”, który został usunięty z You Tube „z powodu naruszenia praw autorskich”. Jedna z internautek przetłumaczyła go. Tekst tłumaczenia pochodzi z: https://zygumntbalas.neon24.pl/post/124741,co-sie-dzieje-na-ukrainie-08-08-2015 – znajduje się w trzech częściach w komentarzach. Przedstawia relacje świadków wydarzeń. Wynika z nich jednoznacznie, że to Gruzja zaatakowała Osetię mordując ludność cywilną, a więc prawda jest dokładnie odwrotna niż to jest przedstawiane w głównych mediach. Całość jest długa, więc także podzieliłem ją na 3 części. Poniżej pierwsza z nich. Pogrubienia są moje.

Rozległ się odgłos bomby, zeszliśmy do piwnicy, tam były jeszcze inne dzieci.
Mam tylko jedno pytanie, dlaczego oni nas zabijają?, jesteśmy pokojowymi ludźmi, nie zabieramy im ziemi dlaczego???
Macie dzieci?? Chcielibyście żeby je zabijano? Żeby drżeli, ze strachu przed hukiem wystrzałów i rykiem bomb zrzucanych przez samoloty??? Żeby siedziały w piwnicach i czekały na swoją śmierć?? Pytam wszystkich wielkich wujków i ciocie, zwracam się do prezydenta Busha.

Film nie pokazuje żadnych nieznanych faktów, tylko to co wydarzyło się realnie w sierpniu 2008 roku.Pokazany oczami tych co przeżyli.
Piękna Osetia na stokach Kaukazu z unikalną kultura i starymi tradycjami, z dobrymi ludźmi, mężnymi i dumnymi.
8 sierpnia telewizja transmitowała przemówienie prezydenta Saakaszwilego „Drodzy Rodacy, ja bardzo kocham naród osetyński, jako prezydent i jako zwykły człowiek. Razem będziemy pracować na lepszą przyszłość,nad przerwaniem ucisku, zapomnijmy o przeszłości i pracujmy nad lepszą przyszłością. Dajmy szansę pokojowi i dialogowi”
Mówi lekarka osetyńska ” Przemawiał o 11 wojny nie będzie, obiecał pokojowo rozwiązać konflikty, podkreślał swoją miłość do narodu osetyńskiego”.
Ale do granic Republiki już ściągał gruzińską technikę wojenną, do ataku na Osetię przygotowała się piechota i oddziały czołgów.
Stolica Osetii była idealnym celem dla artylerii. Zaczął się zmasowany atak stolicy, pociski przykryły domy mieszkańców. Ludzie natychmiast zbiegli do schronów i piwnic.Wszyscy wiedzieli że to kolejny atak żeby sprowokować Osetię i zacząć wojnę.
Do ataku Saakaszwili wybrał noc przed otwarciem Olimpiady w Pekinie.
A w stolicy Osetii pracowała ciężka gruzińska artyleria, strzelała po wszystkich dzielnicach, po wodociągach, piekarniach, szpitalach. Już w pierwszych minutach miasto zamieniało się w ruinę.
Mówi starszy Osetyniec weteran ” Oni duszy nie mają, z II wojny nawet z niewoli się wracało, teraz nie!! Gruzini od razu strzelają i koniec, pamiętam jak przed czołgiem nam stanął niemiecki chłopczyk, czołgiści zatrzymali się i posadzili go na czołgu, teraz przejeżdżają po wszystkich, starcach. Takiego czegoś świat nie widział.”

Plan nazywał się „Czyste Pole” nie zostawiać NICZEGO i NIKOGO.
Saakaszwili dał swoim żołnierzom 15 godzin. 15 godzin bezustannych bombardowań z powietrza, ostrzeliwania z czołgów,i wyrzutni pocisków, 15 godzin na pełne unicestwienie niepokornego narodu, który nie chciał się ukorzyć.

Starszy mieszkaniec stolicy Osetii ” Było strasznie,kto został żywy uciekł do piwnic, ale oni podpalali nawet piwnice, żeby ludzie uciekali z nich i można było ich zabić.
Ale to był dopiero wstęp, następnego dnia gruzińska armia zaczęła dalsze unicestwianie miasta , na jeepach i ukraińskich czołgach i tureckich wozach opancerzonych.
Potem zaczęła się kaźń, gruzińskie wojsko podpalały domy z ludźmi w środku,podpalali ludzi,gwałcili kobiety, dobijali starców. Ze śmiechem niszczyli wszystko.
Pytanie „Komu potrzebne było tyle ludzkiego cierpienia i krwi??
W słabo uzbrojonym Cchinwali był tylko jeden punkt oporu …rosyjski batalion zabezpieczenia pokoju w górnej części miasta.
Opowiada Maja oddział sanitarny batalionu ” zaczęli silny ostrzał, nie nadążali chirurgom przynosić rannych, przenosiliśmy ich gdzie indziej. Po chwili już miejsca nie było.
Myśleliśmy że umrzemy, robiliśmy filmy telefonem żeby chociaż ludzie jak go znajdą wiedzieli jak było.
Dla niektórych te filmy stały się ostatnimi przed śmiercią.
Maja wyprowadzała ludzi z płonącego miasta.Tam były też Jej dzieci i matka staruszka.Maja jest osetyńską tu się urodziła i zrozumiała że Jej naród chcą wyniszczyć.
W czasie I wojny o niepodległość w latach 90 straciła męża,osetyński bojownik o pokój stał się celem gruzińskiego snajpera.
Nie udało się wtedy więc teraz Gruzja chce ich unicestwić.
maja pokazuje budynek , sale gdzie operowano ludzi pod ostrzałem Gruzinów.
Batalion był punktem oporu, służyli w nim Osetyńcy, Rosjanie i Gruzini.
Gruzini uciekli i już za dzień zaczęli ostrzał swoich niedawnych towarzyszy broni.
Realizacja planu „czyste Pole” postępowała.
Ale zapomnieli że 90%………..mieszkańców Osetii to obywatele Rosji.
Na pomoc ludziom z Osetii wysłano wtedy rosyjskie wojsko. Ale otworzyć ognia do Ccinchwali nie mogli bo tam byli mieszkańcy.
Gruzini prowadzili dalej ostrzał i czystki, rozstrzeliwali ludzi w domach, wrzucali granaty do piwnic. I wszystko to filmowali kamerami.
Dla umęczonych mieszkańców stolicy pracujący cały czas kombinat wypiekający chleb stał się symbolem życia.
Kończyła się maka i woda, przestawano dostarczać prąd ale oni nie poddawali się.Jeśli będzie chleb – przeżyjemy.

Ludzi okłamano dwukrotnie najpierw Saakaszwili potem uwierzyli Dimitrijowi Sanakoriewowi który w przeszłości był premierem nieuznawanej republiki, ale nagle w 2001 roku wystąpił o przyłączenie Osetii do Gruzji.Potrzebne mu były pieniądze, ogromna sumę przegrał w ruletkę i poszedł na umowę z gruzińskimi władzami. Dlatego 8 sierpnia jemu przekazali władzę.
Zaraz zaapelował do powstańców osetyńskich o złożenie broni. Ludzie chcieli uciec przed wojną, ale uchodźców rozstrzeliwali snajperzy. Bez różnicy dzieci, starców, kobiety.

Dziś 17 rocznica „zamachu” na WTC

Mógłbym dużo pisać dlaczego słowo zamach wziąłem w cudzysłów. Dla mnie jest jasne, że to była operacja pod fałszywą flagą, której celem było uzyskanie powodu do ataku na Afganistan i  wprowadzenia państwa policyjnego za pomocą ustawy Patriot Act. Dlaczego to był „zamach”, a nie zamach bardzo dobrze opisywałpewien you tuber, który zamieścił film, który niestety cenzura You Tube już usunęła. Ten film także jednak dobrze demaskuje oszustwo:

Cytuję jego tekst w całości poniżej i częściowo komentarz Kazimierza Markiela oraz przyłączam się do apelu o przekazywanie prawdy dalej. Pogrubienia są mojego autorstwa.

Najlepszy film, który odsłania prawdę o 11/9: https://www.youtube.com/watch?v=I54mS… 1. Jeszcze nigdy stalowy budynek nie uległ zawaleniu na skutek pożaru. Jedynie kontrolowane wyburzenie jest w stanie zrównać taką konstrukcję z ziemią. Były takie stalowe budynki, które płonęły przez kilkanaście godzin, będąc w pełni pochłonięte przez ogień, a i tak nie uległy zawaleniu. Temperatura w trakcie pożarów nigdy nie zbliży się do wartości, przy której stal ulega stopieniu bądź osłabieniu na tyle, aby doszło do zawalenia. Przy temperaturze 300 stopni Celsjusza stal zaczyna tracić swoje właściwości, a przy wartości 800 stopni traci ich aż 90 procent. Jednak nawet wówczas, gdy ma miejsce ta jakże wysoka temperatura, stalowy budynek absolutnie nie może ulec zawaleniu. Może dojść jedynie do odkształcenia stalowego budynku tam, gdzie temperatura była najwyższa. Czy pamiętasz, aby Twój stalowy garnek uległ stopieniu podczas gotowania zupy albo podobny los spotkał stalowy kominek, gdy w jego wnętrzu szalał ogień?
Gdy zachodzi konieczność zniszczenia stalowego budynku, swe usługi oferują eksperci od kontrolowanych wyburzeń, gdyż jest to jedyna droga pozwalającą na zniszczenie takiego budynku. Aby wyburzenie stalowego budynku mogło zakończyć się sukcesem:
– Niezbędni są architekci oraz inżynierowie.
– Nieodzowna jest wnikliwa analiza planów budynku.
– Zostają przeprowadzone symulacje komputerowe, które – na podstawie danych wejściowych
– wykażą, jak zachowa się stalowa konstrukcja w trakcie procedury wyburzania.
– Rozmieszczane są setki, a nawet tysiące specjalnych ładunków wybuchowych w kluczowych punktach budynku.
– Cały proces jest tak skomplikowany i czasochłonny, iż zabiera miesiące pracy.
– Na koniec, gdy cała ta tytaniczna i mozolna praca została zakończona, procesem destrukcji steruje komputer. Chodzi o to, aby ładunki wybuchowe zostały aktywowane w danej kolejności i w określonych odstępach czasowych.
Nie trzeba dodawać, iż koszty przeprowadzenia kontrolowanego wyburzenia są ogromne. Gdyby do zrównania z ziemią stalowego budynku wystarczył ogień z całą pewnością, ze względu na ogrom kosztów, zamiast do ekspertów od kontrolowanych wyburzeń zdecydowanoby się na podpalenie i czekanie na upragniony rezultat: budynek w zgliszczach.

2. W trakcie procedury destrukcji wież WTC stalowe elementy ważące kilkanaście ton – stalowe filary tworzące ściany – były wyrywane z mocowań, wyrzucane na odległość nawet 200 metrów i wbijały się w otaczające konstrukcje.
Jaka energia tego dokonała? Pożar? Może grawitacja?
3. Wieże WTC – tak jak każdy stalowy budynek – nie mogły ulec procesowi zawalenia, czyli niszczenia po linii największego oporu, ponieważ stalowe ściany, jak i stalowy rdzeń coś takiego by uniemożliwiły.
4. Każda wieża WTC to 110 pięter. Gdyby prawa fizyki tamtego dnia istotnie stanęły na głowie – siła nośna oceanu stali tworząca tak ściany, jak i rdzeń nagle zanika – powinniśmy dostrzec gruzowisko nałożonych pięter w wysokości około dziesięciu pięter, ponieważ, jak było już wspomniane, każda wieża liczyła ich aż 110. Tymczasem to, co pozostało, nie przekraczało wysokości trzech ocalałych ścian parteru. Dlaczego pozostałości były tak niezrozumiale niewielkie? Ponieważ wieże WTC zostały rozerwane od środka i – w zdecydowanej mierze – zamienione w pył, na skutek aktywacji bomb, jakie znajdowały się w ich rdzeniach. Ponownie: jeżeli istotnie doszło do „nakładania się pięter”, jak wmawia nam oficjalna propaganda, co stało się ze stalowymi rdzeniami wież? Wsiadły do metra bądź taksówki? Stalowe rdzenie uległy całkowitej anihilacji, w wyniku destrukcyjnej energii, jaka była uwalniana wraz z kolejnymi detonacjami. Stalowe filary, jakie można było znaleźć wbite w ścianach otaczających budynków oraz na ziemi, tworzyły ściany wież.
5. Ilość świadectw potwierdzająca wybuchy jest przeogromna. Część z nich trafiła do opinii publicznej, gdyż relacje dziennikarskie tamtego dnia prowadzone były na żywo. Jedna z takich relacji świadków (m. in. strażaków) mówiących o eksplozjach jest w poniższym filmie: https://www.bitchute.com/video/EthQICmo77d0/
Po 11/9 owe świadectwa już nigdy nie zostały przedstawiane opinii publicznej. Tu natomiast link do wykładu architekta, założyciela ruchu, mającego na celu docieranie z prawdą i odkłamywanie społeczeństwa: https://youtu.be/ULgUWDxl3xY oraz wybrane materiały: https://youtu.be/tQCE-bnWkOM https://youtu.be/QDRRQKCE_T0
Twoim zadaniem, jako człowieka dobrej woli, jest przekazywanie prawdy dalej. Bez względu na kpiny i obmowy, bo znamy prawdę i to ona nie pozwala nam milczeć.

Do powyższego należy dodać, że do miejscowego stopienia konstrukcji użyto nanotermitu. Termit to mieszanina pyłu metalicznego glinu z pyłem tlenku żelaza Al+Fe2O3. Odpowiednio zainicjowane reagują z sobą dając Al2O3 + Fe = biały pył tlenku glinu + krople stopionego żelaza z wydzieleniem dużej ilości ciepła – temperatury znacznie przekraczającej temperaturę topnienia żelaza. Żelazo topi się bowiem w temperaturze 1539 st. C, a termit pozwala uzyskać nawet do 3000 st. C. Szybkość tej reakcji zależy od wielkości powierzchni wymiany masy i im ta powierzchnia jest większa, to reakcja bardziej gwałtowna, a temperatura wyższa. W tym przypadku rozdrobniono oba reagenty do skali nano- co oznacza maksymalizację gwałtowności reakcji i temperatury. W tej temperaturze część żelaza zawartego w nanotermicie została zmieniona (i później wykryta) do postaci mikroskopijnych kropelek metalu, które nie występują w konwencjonalnym pożarze. Ten efekt termiczny regularnie i fachowo rozmieszczonych ładunków termitowych spowodował przepalenie całej stalowej konstrukcji budynku na małe , regularnej wielkości kawałki. Rozpyleniu uległy okładziny azbestowe wież, częściowo beton stropów, Al2O3 z nanotermitu natomiast żelazo (pominąwszy mikrosfery) po wyburzeniu istnieje tylko w postaci małych kawałków.
Za powyższą wersją wydarzeń przemawiają jak już była mowa wyżej mikrokuleczki stopionego wcześniej żelaza jakie znaleziono w pyle na gruzowisku po WTC. W pyle tym podczas analizy mikroskopowej znaleziono także wysokoenergetyczne czerwono-szare odłamki wskazujące na użycie materiałów wybuchowych. Poniżej zdjęcie mikroskopowe badanego pyłu:

Nie ma więc żadnych wątpliwości, że wieże WTC zostały wysadzone, a ludziom wmówiono, że zniszczyły je samoloty porwane przez terrorystów z Al-Kaidy.
Jaki był faktyczny cel tej operacji false flag? Istotne jest kilka faktów, o których wyżej nie powiedziano: Szefami ochrony w tych budynkach były osoby z rodziny Bush. Operacja wyburzenia została wykonana przez dwa zespoły CIA z izraelskimi podwykonawcami. Znakomity interes na tym zrobił Żyd Larry Silverstein i rodzina Bush. Ów Żyd niedługo wcześniej ubezpieczył owe 2 budynki właśnie od zamachu terrorystycznego, więc zarobił na tym fortunę. Prezydent Bush wydał z zimna krwią decyzję o zabiciu 3 000 Amerykanów-de facto jest to zbrodnia wojenna. Czemu to miało służyć? Ano osłabieniu oporu obywateli przeciwko wciągnięciu USA w następną wojnę w interesie Izraela
(nominalnie : „z terroryzmem”).

Jakby ktoś jeszcze miał wątpliwości poniżej filmik przedstawiający różne kontrolowane wyburzenia budynków metodą detonacyjną. Proszę sobie porównać sposób zapadania się tych budynków i wież WTC 1, WTC 2 i WTC 7. Praktycznie identycznie jak zapadanie się WTC 7 wyglądają np. wyburzenia pokazane od 1:55 do 2:10.

Respect the truth!

I know that also some people which are not Poles also read this blog, so I attached a very short movie about Polish real history during the Second World War.
Nowadays in world media is guided a campain against Poland – we are accused of cooperation with German Nazis with murdering the Jews and German Nazi concentration camps are falsly determined as polish concentration/death camps. We allegedly should apologise for not our fault. I will never accept this and my nation also never accept this. STOP DEFAMATION OF POLAND AND POLISH NATION.

Please watch this video and propagate it wherever you can.

Judenraty i żydowska policja w gettach – żydowscy mordercy Żydów

Dzisiaj kończę na razie temat Żydów. Na zakończenie tej serii wpisów o Żydach będzie mowa o tym jak to żydowskie rady starszych, zwane Judenratami kolaborowały z Niemcami czym znacznie ułatwiły dokonanie Niemcom Holokaustu.

Na podstawie prac i wspomnień: Hannah Arendt, Baruch Milch, Emanuel Ringelblum, Baruch Goldstein, Klara Mirska, Chaim A. Kaplan

(…)Ta kolaboracja części Żydów z Niemcami była tym bardziej szokująca i wstydliwa ze względu na społeczny charakter jej uczestników. W przeciwieństwie bowiem do Polaków, wśród których z Niemcami godzili się na ogół kolaborować głównie ludzie z marginesu społecznego, męty, wśród Żydów na kolaborację poszła duża część elit z tzw. Judenratów (rad żydowskich). Przypomnijmy tu, z jak ostrym potępieniem tej kolaboracji wystąpiła najsłynniejsza żydowska myślicielka XX wieku Hannah Arendt w książce „Eichmann w Jerozolimie” (Kraków 1987). Napisała tam m.in. (s. 151): „Dla Żydów rola, jaką przywódcy żydowscy odegrali w unicestwieniu własnego narodu, stanowi niewątpliwie najczarniejszy rozdział całej historii”. Uległość Judenratów wobec nazistów oznaczała skrajną kompromitację żydowskich elit w państwach okupowanych przez III Rzeszę. Arend stwierdziła wprost: „O ile jednak członkowie rządów typu quislingowskiego pochodzili zazwyczaj z partii opozycyjnych, członkami rad żydowskich byli z reguły cieszący się uznaniem miejscowi przywódcy żydowscy, którym naziści nadawali ogromną władzę do chwili, gdy ich także deportowano” (tamże, s. 151). Arendt pisała, że bez pomocy Judenratów w zarejestrowaniu Żydów, zebraniu ich w gettach, a potem pomocy w skierowaniu do obozów zagłady zginęłoby dużo mniej Żydów. Niemcy mieliby bowiem dużo więcej kłopotów ze spisaniem i wyszukaniem Żydów.

W różnych krajach okupowanej Europy powtarzał się ten sam perfidny schemat: funkcjonariusze żydowscy sporządzali wykazy imienne wraz z informacjami o majątku Żydów, zapewniali Niemcom pomoc w chwytaniu Żydów i ładowaniu ich do pociągów, które wiozły ich do obozów zagłady. Także w Polsce doszło do potwornego skompromitowania dużej części żydowskich elit poprzez ich uczestnictwo w Judenratach i posłuszne wykonywanie niemieckich rozkazów godzących w ich współrodaków. O tym wszystkim Gross milczy jak grób w swej książce pełnej tak wielu oszczerczych tyrad oskarżycielskich przeciw Polakom. Postarajmy się więc odświeżyć pamięć o sprawach tej kolaboracji Judenratów i żydowskiej policji, od lat tak gorliwie przemilczanej – wbrew prawdzie historycznej – przez różne wpływowe dziś w Polsce media i wydawnictwa. Żeby uniknąć zarzutów stronniczości, ograniczę się tu do podania przykładów wyłącznie w oparciu o autorów wywodzących się z żydowskich środowisk. Oto niektóre z nich. Żydowski autor Baruch Milch tak pisał w przejmującej relacji o losach Żydów na byłych wschodnich kresach Rzeczypospolitej (woj. lwowskie i tarnopolskie):

 „W każdym razie Judenrat stał się narzędziem w rękach gestapo do niszczenia Żydów, a jak sami członkowie później się wyrażali, są ‚Gestapem na ulicy żydowskiej’. Powołali Ordnungsdienst [służbę porządkową – J.R.N.] jako organ wykonawczy składający się z najgorszych elementów (…) w gruncie rzeczy Judenrat zaczął prowadzić politykę rabunkową w celu napełnienia własnych kieszeni, by tymi pieniędzmi przekupić władze i gestapo, ale tylko w celu zabezpieczenia losu swoich i najbliższej rodziny. Nie znam ani jednego wypadku, żeby Judenrat bezinteresownie pomógł któremuś Żydowi (…). Do wykonania swoich niecnych czynów, jak ściąganie ogromnych podatków i nałożonych kontrybucji, łapanie do łagrów i napadów na domy żydowskie, Judenraty używały swojej Ordnungsdienst, której dawali procent z łupu, a ci ludzie w liczbie dziesięciu-piętnastu napadali na ludzi, bijąc w okrutny sposób, niszcząc i rabując, cokolwiek się dało, i to ze straszną bezwzględnością”. (Por. B. Milch: „Testament”, Warszawa 2001, s. 106-107).

Pytanie, czemu Gross nawet jednym zdaniem nie wspomniał w swej przeznaczonej dla Amerykanów ponad 300-stronicowej książce o rabunkach na Żydach dokonywanych przez żydowską policję na zlecenie Judenratu? Czyż to kolejne przemilczenie nie jest jaskrawym dowodem braku u Grossa nawet cienia elementarnej uczciwości intelektualnej?
W tejże książce Milcha czytamy na s. 126-127: „(…) Judenrat załatwił z tymi mordercami, że do trzech godzin dostarczy im żądane trzysta osób. Sami Żydzi musieli łapać i wydawać braci i siostry w ręce katów, którzy stali na placu folwarku, obok naszego mieszkania, i przyprowadzonych przyjęli pałkami albo nahajkami, a później wywieźli na rzeź do Bełżca (…) Judenratowcy i Ordnungsdienst, przy pomocy ukraińskiej policji i kilku Niemców, którym jeszcze zapłacono, by prędko pracowali, gonili po ulicach, jak wściekłe psy czy opętańcy, a pot się z nich lał strumieniami (…). Straszny to był widok, jak Żyd Żyda prowadził na śmierć (…)”.
Szczególnie haniebną rolę w wysyłaniu własnych żydowskich rodaków na śmierć odegrał Chaim Rumkowski, prezes Rady Żydowskiej w Łodzi, „król” getta łódzkiego na usługach Niemców. Był on absolutnym władcą getta, w którym kursowały specjalne pieniądze „chaimki” i „rumki” oraz znaczki pocztowe z jego podobizną. Rumkowski urządził sobie harem w jednej willi i wciąż sprowadzał nowe piękne kobiety. W zamian za przyzwolenie Niemców na jego tyranię nad mieszkańcami getta arcygorliwie wykonywał wszystkie niemieckie rozkazy i wyekspediował olbrzymią większość swych poddanych do obozów zagłady. W końcu jednak i jego Niemcy wysłali do Oświęcimia. Podobno natychmiast padł ofiarą swych żydowskich współwięźniów, którzy nie zwlekając ani chwili, natychmiast po przywiezieniu go do obozu spalili go żywcem w obozowym piecu (Por. E. Reicher: „W ostrym świetle dnia. Dziennik żydowskiego lekarza 1939-1945”, oprac. R. Jabłońska, Londyn 1989, s. 29).

Najsłynniejszy kronikarz warszawskiego getta Emanuel Ringelblum tak pisał o żydowskiej policji, która nawet jednym zdaniem nie została wspomniana w „naukowym dziele” Grossa: „Policja żydowska miała bardzo złą opinię jeszcze przed wysiedleniem. W przeciwieństwie do policji polskiej, która nie brała udziału w łapankach do obozu pracy, policja żydowska parała się tą ohydną robotą. Wyróżniała się również straszliwą korupcją i demoralizacją. Dno podłości osiągnęła ona jednak dopiero w czasie wysiedlenia. Nie padło ani jedno słowo protestu przeciwko odrażającej funkcji, polegającej na prowadzeniu swych braci na rzeź. Policja była duchowo przygotowana do tej brudnej roboty i dlatego gorliwie ją wykonała. Obecnie mózg sili się nad rozwiązaniem zagadki: jak to się stało, że Żydzi – przeważnie inteligenci, byli adwokaci (większość oficerów była przed wojną adwokatami) – sami przykładali rękę do zagłady swych braci. Jak doszło do tego, że Żydzi wlekli na wozach dzieci i kobiety, , starców i chorych, wiedząc, że wszyscy idą na rzeź (…). Okrucieństwo policji żydowskiej było bardzo często większe niż Niemców, Ukraińców, Łotyszy [podkr. – J.R.N.]. Niejedna kryjówka została ‚nakryta’ przez policję żydowską, która zawsze chciała być plus catholique que le pape, by przypodobać się okupantowi. Ofiary, które znikły z oczu Niemca, wyłapywał policjant żydowski (…). Policja żydowska dała w ogóle dowody niezrozumiałej, dzikiej brutalności. Skąd taka wściekłość u naszych Żydów? Kiedy wyhodowaliśmy tyle setek zabójców, którzy na ulicach łapią dzieci, ciskają je na wozy i ciągną na Umschlag? Do powszechnych po prostu zjawisk należało, że ci zbójcy za ręce i nogi wrzucali kobiety na wozy (…). Każdy Żyd warszawski, każda kobieta i dziecko mogą przytoczyć tysiące faktów nieludzkiego okrucieństwa i wściekłości policji żydowskiej” (E. Ringelblum: „Kronika getta warszawskiego wrzesień 1939 – styczeń 1943”, Warszawa 1988, s. 426, 427, 428).

 

 

 

 

Emanuel Ringelblum

Nader bezwzględne świadectwo na temat poczynań żydowskiej policji w Warszawie dostarczył Baruch Goldstein, przed wojną współorganizator bojówek Bundu. Wspominając lata wojny, Goldstein pisał bez ogródek: „Z poczuciem bólu i wstrętu wspominam żydowską policję, tę hańbę dla pół miliona nieszczęśliwych Żydów w warszawskim getcie (…). Żydowska policja, kierowana przez ludzi z SS i żandarmów, spadała na getto jak banda dzikich zwierząt [podkr. J.R.N.]. Każdego dnia, by uratować własną skórę, każdy policjant żydowski przyprowadzał siedem osób, by je poświęcić na ołtarzu eksterminacji. Przyprowadzał ze sobą kogokolwiek mógł schwytać – przyjaciół, krewnych, nawet członków najbliższej rodziny. Byli policjanci, którzy ofiarowywali swych własnych wiekowych rodziców z usprawiedliwieniem, że ci i tak szybko umrą” [podkr. J.R.N.] (Por. B. Goldstein: „The Star Bear Witness”, New York 1949, s. 66, 106, 129). Klara Mirska, Żydówka, która opuściła Polskę w 1968 roku, nie miała w swych wspomnieniach dość złych słów dla odmalowania niegodziwości niektórych przedstawicieli rodowisk żydowskich w czasie wojny. Opisała np. następującą historię: „Syn przewodniczącego Judenratu jednego z gett został skazany przez Niemców na śmierć. Przyprowadził go na egzekucję jego ojciec. On miał go powiesić w ciągu kilku minut. Gdyby tego nie uczynił, miał sam zostać powieszony. Taki niesamowity żart wymyślili Niemcy. Ojciec, któremu chęć pozostania przy życiu przysłoniła wszelkie uczucia miłości rodzicielskiej, zaczął poganiać syna. Czynił to na oczach rozbawionych Niemców i stojących w milczeniu przy tej scenie Żydów: ‚No, prędko rozbieraj buty! No, pośpiesz się, i tak ci nic nie pomoże'” (Wg K. Mirska: „W cieniu wielkiego strachu”, Paryż 1980, s. 447). W sierpniu 1942 r. żydowski policjant Calel Perechodnik w getcie w Otwocku wyciągnął z bezpiecznej kryjówki swoją żonę i córeczkę i odprowadził je do transportu śmierci.

 

 

 

 

 

 

Baruch Goldstein

Czemu o takich przypadkach zezwierzęcenia niektórych Żydów nie informuje Amerykanów Gross, tak gorliwie rozpisujący się na temat sadyzmu Polaków? Warto przytoczyć, co ten sam Perechodnik, skądinąd nienawidzący bez reszty Polaków, wypisywał na temat swych własnych kolegów z żydowskiej policji: „Nie ma żadnego usprawiedliwienia dla policjantów żydowskich w Warszawie (…). Skamieniały im serca, obce stały się wszelkie ludzkie uczucia. Łapali ludzi, na rękach znosili z mieszkań niemowlęta, przy okazji rabowali. Nic też dziwnego, że Żydzi nienawidzili swojej policji bardziej niż Niemców, bardziej niż Ukraińców” (C. Perechodnik: „Czy ja jestem mordercą?”, Warszawa 1993, s. 112-113). Nader bezwzględny jest osąd Judenratu i żydowskiej policji, zawarty w dzienniku byłego dyrektora szkoły hebrajskiej w Warszawie Chaima A. Kaplana. W swym dzienniku Kaplan nazwał wprost Judenraty „hańbą społeczności warszawskiej”.
Wielokrotnie piętnował zbrodniczą działalność żydowskiej policji, pisząc m.in.: „Żydowska policja, której okrucieństwo jest nie mniejsze od nazistów, dostarczała do punktu przenosin na ulicy Stawki więcej [osób – przyp. J.R.N.] niż było w normie, do której zobowiązała się Rada Żydowska (…). Naziści są zadowoleni, że eksterminacja Żydów jest realizowana z całą niezbędną efektywnością. Czyn ten jest dokonywany przez żydowskich siepaczy (Jewish slaughterers) (…). To żydowska policja jest najokrutniejszą wobec skazanych (…). Naziści są usatysfakcjonowani robotą żydowskiej policji, tej plagi żydowskiego organizmu (…). Wczoraj, trzeciego sierpnia, oni wyrżnęli ulice Zamenhofa i Pawią (…). SS-owscy mordercy stali na straży, podczas gdy żydowska policja pracowała na dziedzińcach. To była rzeź w odpowiednim stylu – oni nie mieli litości nawet dla dzieci i niemowląt [podkr. J.R.N.]. Wszystkich z nich, bez wyjątku, zabrano do wrót śmierci” (Por. „Scroll of Agony. The Warsaw Diary of Chaim A. Kaplan”, New York 1973, s. 384, 386, 389, 399). Na s. 231 swej książki Kaplan cytuje jakże gorzki ówczesny dowcip żydowski. Miał on formę krótkiej modlitwy: „Pozwól nam wpaść w ręce agentów gojów, tylko nie pozwól nam wpaść w ręce żydowskiego agenta”
J.R. Nowak – „Niewiniątka” z Judenratów

Wydała na śmierć setki Żydów. Wzięła za to pieniądze. Sama była Żydówką

 

 

 

 

Stella {Goldschlag} Kübler Isaacksohn

Największym postrachem Żydów ukrywających się przed Niemcami podczas II wojny światowej byli ludzie, którzy w zamian za pieniądze zajmowali się ich tropieniem i wydawaniem na pewną śmierć. W Berlinie najbardziej osławionym Greiferem („łapaczem”) wcale nie był fanatyczny nazista ani nawet Niemiec, lecz… Żydówka – Stella Kübler.
  Stella Goldschlag – bo tak brzmiało jej panieńskie nazwisko – urodziła się w lipcu 1922 r. w rodzinnie zasymilowanych berlińskich Żydów. Miała to szczęście, że natura obdarowała ją wybitnie „aryjskim” wyglądem. Była wysoką, szczupłą blondynką o niebieskich oczach, co w żadnym razie nie wskazywało na jej semickie korzenie. Jednak i ją w nazistowskich Niemczech dotknęły szykany związane z coraz bardziej restrykcyjnym prawem antyżydowskim. Żydówka jak każda inna?
Początkowo historia Stelli nie różniła się niczym od losów tysięcy niemieckich Żydów zmuszonych do noszenia hańbiącej żółtej gwiazdy Dawida i niemal niewolniczej pracy dla dobra „tysiącletniej Rzeszy”. Stella znalazła zatrudnienie w jednej z berlińskich fabryk zbrojeniowych, a w 1940 r. wzięła ślub z muzykiem Manfredem Küblerem.

Sytuacja uległa zmianie w wyniku tak zwanej Fabrikaktion (akcja „fabryka”) z 27 lutego 1943 r., będącej ostateczną łapanką berlińskich Żydów. W jej wyniku – jak pisze w swej książce „Stolica Hitlera. Życie i śmierć w wojennym Berlinie” Roger Moorhouse – funkcjonariusze Gestapo i SS przeprowadzili naloty na wiele stołecznych zakładów przemysłowych i zatrzymali tamtejszych żydowskich robotników. Co prawda Stelli i jej rodzinie udało się chwilowo uniknąć schwytania, jednak musieli oni rozpocząć życie w ukryciu i ciągłym strachu. Zostali tak zwanymi „U-Bootami”, określanymi również mianem „nurków” (Taucher). Z początku wszystko układało się dobrze. „Aryjski” wygląd Stelli oraz „papiery” załatwione u świetnego fałszerza Guenthera Rogoffa, pozwalały spoglądać z optymizmem w przyszłość. Wszelako były to tylko pozory, bowiem Stella znalazła się na celowniku jednego z „łapaczy”. Zaowocowało to jej aresztowaniem 2 lipca 1943 r. Kilka tygodni później w łapy oprawców z Gestapo wpadli również jej rodzice (jej mąż już wiosną trafił do Auschwitz, skąd nigdy nie wrócił). Podczas przesłuchań poddano ją brutalnym torturom. Liczono przede wszystkim na to, że uda się z niej wyciągnąć informacje na temat miejsca pobytu Rogoffa. W tym wypadku gestapowcy jednak się przeliczyli; Stella po prostu nie wiedziała gdzie przebywa interesujący ich fałszerz. Jednocześnie dotkliwe bicie oraz dwie nieudane próby ucieczki w ostateczności ją złamały i zgodziła się na propozycję zostania „łapaczem”. Nie bez znaczenia była również obietnica, że dzięki współpracy z Gestapo Stella uratuje życie rodzicom.
„Blond trutka”
Jak opowiada w swojej książce Roger Moorhouse: Stella szybko stała się wzorowym „łapaczem”. Funkcjonariusze byli już wcześniej pod wrażeniem jej pomysłowości […]. Kiedy już zaczęła dla nich pracować, absolutnie nie zawiodła – miała doskonałą pamięć do nazwisk, dat i adresów, a jej niewymuszona kokieteria stanowiła prawdziwą broń masowego rażenia.
Dzięki nieprzeciętnej „skuteczności” bardzo szybko zyskała sobie w środowisku berlińskich „nurków” miano „blond trutki”, stając się ich prawdziwym postrachem. Doszło do tego, że jej zdjęcie krążyło wśród zbiegów jako forma ostrzeżenia. Kiedy tylko wchodziła do jakiejś restauracji czy kawiarni, każdy Żyd rzucał się do ucieczki. Podobno była w stanie w ciągu jednego weekendu schwytać nawet ponad 60 Żydów. Za każdego dostawała 200 marek. Dokładnej liczby jej ofiar zapewne już nigdy nie poznamy, ale szacuje się, że skazała na pewną śmierć od kilkuset do nawet kilku tysięcy osób! Mimo przejawianej gorliwości Stelli nie udało się uratować rodziców, którzy trafili do

Auschwitz, gdzie zginęli. Kobieta i tak pozostała aktywnym „łapaczem” do końca wojny. W 1945 roku została aresztowana przez Sowietów i skazana na 10 lat ciężkich robót. Później wyszła jednak na wolność i tak naprawdę nigdy nie odpowiedziała za swoje zbrodnie. W 1994 roku popełniła samobójstwo w wieku siedemdziesięciu dwóch lat. Czyżby to ciężar popełnionych czynów prześladował ja do ostatnich dni życia? Jeśli tak to dlaczego zabiła się dopiero po 50 latach?

źródła:

podstawowe: Roger Moorhouse, Stolica Hitlera. Życie i śmierć w wojennym Berlinie, Znak, 2011 (więcej informacji na stronie wydawcy).
uzupełniające: Diana Tovar, Stella: The Story of Stella Goldschlag (streszczenie).

Na podstawie: J.R. Nowak – „Niewiniątka” z Judenratów

Fragmenty cytowane za: http://blogmedia24.pl/node/63747

 

W KL Auschwitz zginęło naprawdę „tylko” ok. 300 tysięcy osób

Poniższy krótki film przedstawia wyrok sądu w Krakowie z procesu strażników obozu w Oświęcimiu 8.01.1948 r. Jest w nim mowa o 300 tysiącach ofiar obozu zagłady, a nie 4 milionach jak nam kazały wierzyć syjonistyczne media. Dzisiejsza oficjalna liczba 1,1 mln ofiar jak widać także jest ponad 3 krotnie zawyżona. Podobnie stwierdzają dokumenty Międzynarodowego Czerwonego Krzyża wg których liczba ofiar Auschwitz to 180-300 tysięcy osób.

Żydzi pędzili Żydów na śmierć

Ponieważ żydowska histeria dotycząca polskiej ustawy o IPN zakazującej, pod groźbą kary do 3 lat więzienia, używania sformułowania polskie obozy koncentracyjne i ich synonimów nasila się (kongresmeni z USA wysłali list do prezydenta Dudy, w którym są jak to określają zaniepokojeni tą ustawą, domagają się jej zawetowania i nas kłamliwie oskarżają o współudział w Holokauście) postanowiłem, że bezczynnie temu się nie będę przyglądać. Będę więc teraz publikować artykuły i inne materiały historyczne na temat tego jak to Żydzi współpracowali z Niemcami w Holokauście.

Jednym z dowodów na poparcie tej tezy jest poniższy film. Pokazuje on jak żydowscy policjanci z getta warszawskiego  (z opaską z gwiazdą Dawida na ramieniu) prowadzą swoim ziomków Żydów na śmierć. Zapędzają ich do wagonów, którymi potem zostali wywiezieni do Auschwitz i innych niemieckich obozów koncentracyjnych.

https://www.cda.pl/video/192495267/vfilm

Więcej na ten temat na: https://wprawo.pl/2018/01/31/szokujacy-film-getta-warszawskiego-zydowscy-policjanci-brutalnie-prowadza-swoich-smierc/